Άρθρο του Δημήτρη Κατσούλη
|
Η κατάργηση των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων ήρθε
πρόσφατα στο προσκήνιο μετά τη συμπερίληψή της στα θέματα που έθεσαν οι 13
Περιφερειάρχες στον νέο Υπουργό Εσωτερικών, σύμφωνα με όσα γράφτηκαν στον τύπο. Οι σχέσεις των δύο θεσμών,
ιδιαίτερα δε των επικεφαλείς τους, δηλαδή των 13 Περιφερειαρχών και των 7
Γενικών Γραμματέων των Αποκεντρωμένων Αυτοδιοικήσεων, υπήρξε εξαρχής
ανταγωνιστική. Αποκορύφωμά της η
μεταβίβαση των Περιφερειακών Ταμείων Ανάπτυξης στις αιρετές περιφέρειες, με βάση τη πρόβλεψη του «Καλλικράτη» τον
Ιούλιο του 2011, και η προσπάθεια των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων να αποκτήσουν
δικό τους Ταμείο, αίτημα δυσανάλογο με το εύρος των αρμοδιοτήτων τους.
Ο ανταγωνισμός ενισχύθηκε και από την συνεχή
απουσία «θεσμικής μνήμης» και «μεταρρυθμιστικού προσανατολισμού» στο Υπουργείο
Εσωτερικών έτσι ώστε να μην καθορίζονται με σαφήνεια τα όρια λειτουργίας των νέων
διοικητικών δομών και να μην σχεδιάζεται η πορεία της εξέλιξής τους.
Κρίσιμη σημασία έχει επίσης η σχεδόν 20μηνη
καθυστέρηση της συγκρότησης των Υπηρεσιών του Ελεγκτή Νομιμότητας καθώς και η
μη επιλογή των αντίστοιχων Ελεγκτών, γεγονός που διατήρησε το καθεστώς του ελέγχου νομιμότητας και έτσι συνεχίστηκε η εξάρτηση των ΟΤΑ πρώτου και δευτέρου βαθμού από τις Αποκεντρωμένες
Διοικήσεις.
Από την άλλη πλευρά οι νέες αιρετές Περιφέρειες, στο ίδιο διάστημα λειτουργίας,
λαμβανοντας υπόψη και τη δυσμενή συγκυρία της οικονομικής κρίσης αλλά και την υποτονική διαδικασία ολοκλήρωσης -πόσο μάλλον εμβάθυνσης- στη συγκρότηση
του περιφερειακού αυτοδιοικητικού επιπέδου
αντιμετώπισαν με νευρικότητα παρά με θεσμική νηφαλιότητα αρκετά από τα
προβλήματα που προέκυψαν στις σχέσεις με τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις.
Σήμερα το ζήτημα της «τύχης» των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων
τίθεται κάτω από τρεις διακριτές οπτικές γωνίες.
·
Η κατάργηση εντάσσεται στο πλαίσιο της μείωσης
των νομικών προσώπων του δημοσίου τομέα και στην πρακτική: «ότι μπορεί να κοπεί
κόβεται»
· Η κατάργηση αποτελεί ευκαιρία για την απρόσκοπτη
ανάπτυξη του θεσμού της αιρετής Περιφέρειας.
· Η κατάργηση των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων
αποτελεί ένα αναγκαίο βήμα- αλλά όχι ικανό- βήμα για την ανασυγκρότηση της διοικητικής
δομής του Κράτους, για την αρχιτεκτονική του διοικητικού συστήματος σε νέα βάση
λαμβάνοντας υπόψη και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Οι δύο πρώτες οπτικές γωνίες υπηρετούν τη
πεπατημένη των αποσπασματικών και κατά
κανόνα «άτυχων μεταρρυθμίσεων». Η τρίτη αποτελεί την κρίσιμη τομή που σήμερα είναι
επίκαιρη και ιστορική ανάγκη.