ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΑ
«ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΑ» ΣΧΟΛΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΕΣ ΟΛΕΣ ΟΙ
ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΣΤΙΣ «ΜΕΙΩΣΕΙΣ» ΑΠΟΨΕΙΣ
Του ANGELO RUGHETTI, Γενικού Γραμματέα της ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗΣ ΔΗΜΩΝ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ
(ANCI)
Μετάφραση: Δημήτρης Κατσούλης
Όχι στις μειώσεις, όχι στα ισοπεδωτικά σχόλια. Εφόσον
η εξάπλωσή τους επηρεάζει την ενημέρωση. Διαβάζοντας τους τίτλους κάποιων
εφημερίδων και τους πιο έγκυρους σχολιαστές φαίνεται ότι όλες οι θέσεις που
διατυπώνονται για τα σχέδια της Κυβέρνησης να μειώσει τις δαπάνες είναι όμοιες.
Πέστε τες lobby, συντεχνίες, ομάδες πίεσης, δυνάμεις επιρροής, ενδιάμεσα σώματα
κ.ο.κ. το σχέδιο που φαίνεται να τις παράγει είναι πάντοτε το ίδιο. Από την μία
μεριά οι μεταρρυθμιστές και οι υποταγμένοι
στο καθήκον που θέλουν το συμφέρον της
πατρίδας και από την άλλη όποιος υπερασπίζεται τις σπατάλες και δεν κατανοεί την δραματική κατάσταση στην οποία
έχουμε περιέλθει.
Δεν είναι έτσι και να γιατί:
1. Πάνε
χρόνια, σχεδόν από το 2007, χωρίς διάκριση πολιτικού χρώματος, που οι δήμοι
προτείνουν στις κυβερνήσεις να συζητήσουν σε όλα τα βήματα, θεσμικά και μη, για
τα αποτελέσματα που παρήγαγαν τα μέτρα του Συμφώνου Σταθερότητας. Αυτό το Σύμφωνο
μειώνει τα όρια στις δαπάνες του προϋπολογισμού και συνεπώς μειώνει και την δαπάνη
για δημόσια έργα με άμεσες αρνητικές επιπτώσεις στο ΑΕΠ. Οι δήμοι δαπανούν
περίπου 4,5 δισεκατομμύρια για παραγωγικές δαπάνες λιγότερα σε σχέση με επτά
χρόνια πριν (σχεδόν ένα τρίτο του ΑΕΠ, πράγμα που προκαλεί επιπτώσεις με την
σειρά του στην απασχόληση, στην κατανάλωση κ.ο.κ.)
2. Η συνεισφορά των Δήμων από το 2007 έως σήμερα είναι
ίση με δέκα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ. Θέλω να πω ότι η εξισορρόπηση που πέτυχε
το Κράτος οφείλεται κυρίως σε μία σημαντική προσπάθεια που έκαναν οι Δήμοι.
Προσθέτω ότι αυτή η εξισορρόπηση συντελέστηκε ζητώντας από τους Δήμους να αυξήσουν
την εξοικονόμηση δαπανών μειώνοντας τις παροχές. Είναι όπως εάν σε μία
οικογένεια της λέμε να αυξήσει τον λογαριασμό των καταθέσεων ενώ κάθε χρόνο
μειώνουμε τον μισθό των γονιών. Τι θα συμβεί; Είναι βέβαιο ότι εκείνη η
οικογένεια εάν δεν έχει άλλες πηγές εσόδων( ενοίκιο λίγο ή πολύ μαύρο, πώληση
ακινήτου, κρυφή δουλίτσα) καταρχήν θα έχει δυσκολίες να κάνει νέες αγορές, μετά
θα αρχίσει να έχει δυσκολίες να κρατήσει το ίδιο βιοτικό επίπεδο, θα μειώσει τα
καταναλωτικά αγαθά και την πρόσβαση σε υπηρεσίες ποιότητας. Το ίδιο συμβαίνει
και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αυξάνει την εξοικονόμηση δαπανών στους τρεχούμενους
λογαριασμούς αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορεί να επενδύσει και κινδυνεύει να μειώσει
την ποιότητα και την ποσότητα των υπηρεσιών. Αλλά εάν το πρόβλημα της ΙΤΑΛΙΑΣ, όπως
λένε όλοι, είναι η ανάπτυξη, γιατί δεν αλλάζει η οικονομική πολιτική και να αρχίζει η συζήτηση για το ότι οι δαπάνες
για επενδύσεις πρέπει να ενθαρρυνθούν ενώ εκείνες που δεν μετατρέπονται σε
υπηρεσίες πρέπει να μειωθούν; Γιατί δεν λέγεται ότι οι μειώσεις των δαπανών των δήμων πρέπει να στοχεύσουν στην εξαγορά του τοπικού δημόσιου χρέους αντί να θεραπεύουν
τρύπες που άνοιξαν άλλοι τομείς της Δημόσιας Διοίκησης;
3. Δεν είναι όλες οι Δημόσιες Υπηρεσίες ίδιες.
Υπάρχουν οργανισμοί που συνταγματικά
έχουν μία λειτουργία προγραμματισμού και διοικητικής διακυβέρνησης,
άλλοι που παρέχουν υπηρεσίες σε πολίτες και επιχειρήσεις. Είναι καθαρό ότι
τα μέτρα που υιοθετούνται δεν μπορεί να μην λαμβάνουν υπόψη αυτή την
διάκριση. Εάν για παράδειγμα υιοθετείται
ένας κανόνας για έναν ίδιο κύκλο εργασιών τόσο για τα υπουργεία όσο και τις κοινωνικές
δομές προκαλείται διπλή ζημιά. Πρέπει να
ξέρει κανείς να διαφοροποιεί τα μέτρα
ανάλογα με τις πολιτικές που θέλει να αναπτύξει. Εντούτοις φαίνεται ότι και αυτή
την φορά ο στόχος δεν είναι η αποτελεσματικότητα της Δημόσιας Διοίκησης αλλά
μόνο να κερδίσει χρήματα με τρόπο πιο απλουστευτικό αυτός που κυβερνά: Μειώνοντας
τους κωδικούς των επιχορηγήσεων προς τους δήμους. Τα αποτελέσματα είναι
προεξοφλημένα: Ένα μίγμα υψηλότερων φορολογικών συντελεστών (κυρίως στον Βορρά
και στις Περιφέρειες «στο κόκκινο») μία μείωση των υπηρεσιών ποιοτικά και
ποσοτικά, μία υποβάθμιση της ευθύνης των
αιρετών. Η ad hoc διαχείριση της δημόσιας δαπάνης απαιτεί ένα βαθύ επίπεδο γνώσης των μηχανισμών και την βούληση
για εξειδίκευση τους σε βάθος χωρίς την οποία οι δρόμοι που επιλέγονται θα δίνουν
πάντα εικονικά αποτελέσματα και αυξημένες συνολικά δαπάνες.
Όλοι αυτοί οι οποίοι στα media παρακολουθούν
τα μέτρα της μείωσης των δαπανών θα έπρεπε να αποτρέπουν «ισοπεδωτικά σχόλια» και να αναζητούν την παροχή μίας ενημέρωσης πιο
κοντά στον σκοπό (στην ουσία) των πραγμάτων, διαφορετικά στα μάτια των μη
ειδικών αυτά θα φαίνονται πάντοτε όλα όμοια
ακόμη και όταν οι διαφορές τους είναι τεράστιες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου