ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΚΥΡΙΕ ΦΟΥΧΤΕΛ!!!

Η άποψη που διατύπωσε ο Γερμανός Υφυπουργός Εργασίας Χανς Χιοακίμ Φούχτελ στην 3^η Ελληνογερμανική Συνάντηση της Θεσσαλονίκης για το ότι «1000 Γερμανοί δημοτικοί υπάλληλοι κάνουν την δουλειά 3.000 Ελλήνων» είναι πολλαπλά ατυχής.

Πρώτον δεν είναι ακριβές ότι στους Ελληνικούς Δήμους  υπηρετούν περισσότεροι υπάλληλοι από όσους χρειάζονται. Υπάρχουν ασφαλώς και Δήμοι που μετά τον «Καλλικράτη» ίσως έχουν πλεονάζον προσωπικό. Αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι και συγκεκριμένοι.

Δεύτερον, το πρόβλημα της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης ως προς το προσωπικό  εντοπίζεται στη δυσαναλογία μεταξύ των επιμέρους κατηγοριών με βάση τον τίτλο εκπαίδευσης και τις ειδικότητες. Λένε πολλοί ότι στους Δήμους υπηρετούν περισσότεροι εργαζόμενοι Υποχρεωτικής και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και λιγότεροι Πανεπιστημιακής και Τεχνολογικής. Αυτό είναι ακριβές. Όμως πρέπει να αναλογιστούμε ότι το είδος των αρμοδιοτήτων της αυτοδιοίκησης  απαιτεί μεγάλο αριθμό εργαζομένων Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης (Εργάτες καθαριότητας, πρασίνου, τεχνικών συνεργείων). Ο λειτουργικός εκσυγχρονισμός  αυτών των υπηρεσιών  μπορεί να οδηγήσει σε λιγότερο ποσοτικά αλλά περισσότερο εξειδικευμένο ποιοτικά προσωπικό ακόμη και σε αυτούς τους τομείς αλλά προϋποθέτει τον σχεδιασμό και την υλοποίηση και μόνο όταν αυτή γίνει μπορεί να τεθεί θέμα  αριθμού εργαζομένων και μετακίνησή τους σε άλλους τομείς.

Τρίτον, ο κανόνας  για τους εργαζόμενους της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ότι προσφέρουν περισσότερα από όσα άλλοι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα. Ποιοι δεν εργάζονται; Μήπως οι εργάτες καθαριότητας; οι εργαζόμενοι στις διοικητικές υπηρεσίες; Οι εργαζόμενοι στα ΚΕΠ και στις κοινωνικές δομές; Από την οκτάχρονη θητεία μου ως Δήμαρχος συνάντησα και συνεργάστηκα με πολλούς εργαζόμενους που προσέφεραν και πέραν του ωραρίου ενώ ελάχιστοι ήταν οι φυγόπονοι αλλά και αυτοί ακόμη είχαν εξάρσεις προσφοράς.

Οι λόγοι για τους οποίους, κατά κανόνα, δεν μπορούν να σταθούν στην τοπική αυτοδιοίκηση φυγόπονοι εργαζόμενοι έχει να κάνει με το είδος, τη φύση και  κυρίως την κοινωνική δυναμική της αποστολής τους. Η τοπική κοινωνία τους βλέπει καθημερινά, τους επιβραβεύει ή τους αποδοκιμάζει.

Τέταρτον, ο Γερμανός Υφυπουργός εννοεί πιθανόν την αναγκαιότητα αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών των ΟΤΑ έτσι ώστε  να μειωθούν οι λειτουργικές τους δαπάνες διαμέσου της μείωσης του προσωπικού. Επειδή μάλιστα κάποιοι έχουν εναποθέσει στον κ. Φούχτελ την ελπίδα τους για την αναδιοργάνωση της τοπικής αυτοδιοίκησης τον περίμεναν να έρθει για να πωλήσει την «πραμάτεια» του. Ξεχνούν όμως μία πολύ βασική αρχή που έχει δοκιμαστεί στην πράξη: Ποτέ δεν αποδίδει καρπούς η διοικητική αναδιοργάνωση όταν δεν κάνει το ανθρώπινο δυναμικό συμμέτοχο και συνδιαμορφωτή. Η ενεργοποίησή του στην εφαρμογή του Προγράμματος «Καποδίστριας» έφερε θετικά αποτελέσματα ενώ η απομόνωσή του στην υλοποίηση του Προγράμματος «Καλλικράτης» συνέβαλε και αυτή στον Γολγοθά που βιώνει σήμερα η  τοπική αυτοδιοίκηση.

Η ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση οφείλει, μέσα από τη δίνη της κρίσης, να αναζητήσει η ίδια τον δρόμο της ανάκτησης της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας, να σχεδιάσει η ίδια την οργανωτική και λειτουργική της ανασυγκρότηση έτσι ώστε να  απλώσει ένα δίκτυο προστασίας της κοινωνίας και της δημοκρατίας και αυτό οφείλει να το κάνει τώρα αντί ποντάρει στις αγωνίες του κ. Φούχτελ για το «πόσo πάει».